Papillon ตอนที่ 2
Posted: Mon 17 Nov 2003 00:18Papillon
By Sirasa
---------------------- ตอนที่ 2 ----------------------------------
���อืม สีอะไรน้า คราม เขียว เทา
���อะ! เป็นสีเทาอีกแล้ว หึหึ ข้าเพิ่งสังเกตเห็นนะเวลาบีบีวันทำหน้านิ่งๆแบบนี้ทีไร ตาของเขาเป็นสีเทาทุกทีเลย
���แล้วนี้ข้ามานั่งสังเกตอะไรเขาเนี้ย! ข้าน่าจะฉุนไม่ใช่เหรอที่เขากลายมาเป็นจุดสนใจในงานพอๆกับข้า (หรืออาจจะมากกว่า) ข้าต้องรู้สึกไม่พอใจสิที่ใครๆก็สนใจเขาทั้งๆที่เขาเป็นแค่บอดี้การ์ดของข้า
���ตั้งแต่ก้าวแรกที่ข้ากับบีบีวันเข้ามาในงานปาร์ตี้เสียงซุบซิบอย่างตื่นเต้นก็ดังตามพวกเราไปทุกที ซึ่งมันก็น่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตามปกติเหมือนกับทุกๆครั้งที่ข้าไปปรากฏตัวในที่ต่างๆ แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไปเมื่อเสียงซุบซิบพวกนั้นถูกจำกัดอยู่ในขอบเขตที่ว่า ใครกันนะที่มากับคาร์แวน สองคนนี้หล่อจังเลยนะ และ คนรักคนใหม่ของคาร์แวนเหรอ
���แต่ก็น่าแปลกที่ข้ากลับรู้สึกตัวพองๆลอยๆ เมื่อรู้สึกว่าสายตานับร้อยคู่กำลังจ้องมองดูข้ากับบีบีวันด้วยความอิจฉาอยู่
���อิจฉา! ข้าคิดบ้าอะไรเนี้ย! คนที่ข้าชอบนะมันเบล ออร์กานาคนรักของบีบีวันไม่ใช่ตัวบีบีวันซะหน่อย ข้าไม่มีทางชอบนักพรตที่แต่งตัวก็แสนจะเชยไร้ศิลปะ วันๆเอาแต่ทำหน้าเครียดไม่เคยยิ้มแย้มหรอก
���คนรักในอุดมคติของข้านะต้องสุภาพ สง่างาม เร่าร้อนอ่อนหวาน เป็นคนรักที่แสนวิเศษ เพราะฉะนั้นอย่างบีบีวันนะไม่ใช่สเป็กของข้า ถึงแม้ว่าคืนนี้เขาจะดูดีมากแค่ไหนก็ตาม
��� ค้อกเทลสักแก้วไหมครับมิสเตอร์คาร์แวน เสียงเรียกของบริกรหนุ่มดึงสายตาของข้าออกมาจากภาพการสนทนาระหว่างบีบีวันกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่บีบีวันเรียกว่า คิเอรี
��� อืม ขอบใจ ข้าหยิบมาตินี่แก้วสุดท้ายขึ้นมาจากถาดที่บริกรยื่นส่งมาให้ ก่อนที่สายตาของข้าจะหันกลับไปมองเจไดหนุ่มเหมือนเดิม และเท่าที่ข้าเห็นข้ารู้สึกได้เลยว่าบีบีวันกำลังใกล้จะหมดความอดทนกับชายหนุ่มที่ชื่อคิเอรีแล้ว
���หึหึ นึกแล้วก็ขำ ชายหนุ่มคนนี้เดินเข้ามาทักทายบีบีวันราวกับเพื่อนสนิทที่ไม่เจอหน้ากันมานาน แต่เจไดหนุ่มกลับทำหน้าเหมือนกำลังถูกบังคับให้ไปงานปาร์ตี้ที่เขาเกลียดแสนเกลียด พอเห็นแบบนี้แล้วมีหรือที่ข้าจะไม่รีบทำให้เขาสมปรารถนา
��� บีบีวัน เชิญท่านคุยกับเพื่อนตามสบายนะ ไม่ต้องห่วงข้าหรอกข้าจะยืนอยู่แถวๆนี้
���แล้วข้าก็ทำตามที่ข้าพูดจริงๆ แต่ไม่ใช่เพราะว่าข้าห่วงความปลอดภัยของตัวเองหรอกนะ ข้าแค่อยากจะเห็นสีหน้าเวลาลำบากใจของบีบีวันให้ชัดๆเท่านั้นเอง หึหึ
���และราวกับเจไดหนุ่มจะรับรู้ในสิ่งที่ข้าคิด อยู่ดีๆบีบีวันก็หันมาสบตากับข้าตรงๆ ข้าเลยแกล้งเมินหน้าหนีไปทางอื่นแล้วยกมาตินี่ขึ้นมาจิบ
���เพล้ง!
[align=center]***************************************[/align]
��� ท่านทำบ้าอะไรนะ! ข้าโวยวายออกมา เมื่อแก้วมาตินี่ในมือถูกเจไดหนุ่มปัดตกแตก
��� ดูที่พื้นซะก่อนสิ เจไดหนุ่มตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
���ภาพที่เห็นทำให้ข้าเย็นวาบไปทั้งตัว บนพื้นไม้โอ๊กขัดมันมีเศษแก้วแตกกระจายอยู่ ลูกมะกอกดองกลิ้งไปทาง และ หนอนสีดำกำลังฟักเป็นตัวออกมาทามกลางมาตินี่สีเหลืองที่ไหลนอง
��� แวมไพร์โอลิโกคีต้า หนอนพิฆาตพวกนี้มันจะฟักออกมาเป็นตัวทันทีที่โดนความร้อนหรืออากาศ
[align=center]***************************************[/align]
���หลังจากนั้นข้าก็แทบจะไม่รับรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีคน น่าจะเป็นตำรวจของคอรัสซังค์กระมังที่เข้ามาถามข้าว่า ข้าจำหน้าของบริกรคนที่ยกเหล้ามาให้ข้าได้หรือไม่ แต่ข้าก็จำไม่ได้ เสียงอึกทึกรอบๆตัว เสียงถามเซ็งแซ่ของนักข่าว และแสงแฟลชที่วูบวาบเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ข้ารู้สึกมึนงง เหมือนจะเป็นลม แต่ฝ่ามือแกร่งอบอุ่นที่ข้าจับไว้ตลอดเวลา ก็ทำให้ข้าครองสติอยู่ได้จนข้ากลับมาถึงห้องในโรงแรมที่พัก
��� ท่านไม่เป็นอะไรนะคาร์แวน เสียงถามของบีบีวันเรียกสติของข้าให้กลับคืนมา
��� ข้า ข้า ข้าอยากจะพูดว่าข้าไม่เป็นอะไร แต่อาการสั่นสะท้านที่เข้ามาครอบงำข้าทั้งร่างก็ไม่อนุญาติให้ข้าพูดอะไรได้อีก
���ความรู้สึกหวาดกลัวเผยตัวออกมาให้ข้าเห็นเป็นครั้งแรก���คราวนี้มันไม่เหมือนกับเมื่อครั้งก่อนที่กว่าข้าจะรู้ตัวว่าถูกลอบฆ่าก็ต่อเมื่อมีคนมาบอกข้าว่ายานของข้าถูกลอบวางระเบิด แต่นี้อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น ถ้าหากว่าบีบีวันไม่ปัดแก้วออกไป ถ้าหากว่าบอดี้การ์ดของข้าในคืนนี้ไม่ใช่บีบีวัน ถ้าหากว่าข้าดื่มมันเข้าไป
���ข้าหลับตาลงพยายามควบคุมร่างกายของตัวเองเอาไว้แต่อาการสั่นสะท้านก็ไม่คลาดลงเลย จนกระทั่งข้ารู้สึกถึงอ้อมแขนอบอุ่นของบีบีวันที่โอบประคองข้าไว้แนบอก เจไดหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งกดศีรษะของข้าให้แนบลงไปกับบ่ากว้างของเขา ในขณะที่ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งก็เฝ้าลูบไล้ไปมาบนเรือนผมของข้า พร้อมกับกระซิบบอกข้าเบาๆให้ข้ามั่นใจว่า *ข้าปลอดภัยแล้ว*
��� ท่านน่าจะแช่น้ำอุ่นซะหน่อยนะ มันจะช่วยให้ท่านดีขึ้น เสียงกระซิบบอกของบีบีวันดังขึ้นมาหลังจากที่เขากอดปลอบข้าอยู่นานแต่อาการสั่นราวจับไข้ของข้าก็ยังคงหลงเหลืออยู่
���เจไดหนุ่มคลายวงแขนออกก่อนจะเดินจูงมือข้าเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำร้อนใส่อ่างให้ข้าแล้วบอกข้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า
��� ท่านถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปนอนแช่เถอะ พูดจบบีบีวันก็ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องน้ำ
��� อย่าไป! ได้โปรด อยู่กับข้า ข้าใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่ข้าอยู่มีในตอนนี้ฉุดรั้งมือเขาไว้
��� ข้าอยู่กับท่านคาร์แวน เจไดหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน แต่ท่านน่าจะได้บรั่นดีซักหน่อยมันจะทำให้ท่านดีขึ้น
��� ไม่! ข้าไม่ต้องการ! อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว
��� ข้าไปแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ บีบีวันพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับแก้มของข้าไว้ เชื่อข้าสิ! ก็ข้าเป็นบอดี้การ์ดของท่านไม่ใช่เหรอ ข้ายิ้มออกมากับมุขตลกที่สุดแสนจะฝืดของเขาในสถานการณ์เช่นนี้ก่อนจะปล่อยมือเขาไป
���หลังจากที่เขาปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวในห้องน้ำ ข้าก็จัดการถอดเสื้อผ้าออกแล้วลงไปแช่น้ำอุ่นในอ่างตามที่เขาบอก น้ำอุ่นช่วยได้จริงๆอาการสั่นสะท้านของข้าค่อยทุเลาลงเหลือเพียงอาการกระตุกเป็นครั้งคราว
���ไม่นานนักเจไดหนุ่มก็กลับมาพร้อมบรั่นดีแก้วหนึ่ง ข้ารับมันมาจิบช้าๆความอบอุ่นค่อยๆแผ่ซ่านขึ้นมาจากช่องท้อง น้ำอุ่นและบรั่นดีช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อและเส้นประสาทของข้า ข้ารู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆจนข้ากลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
���และข้าก็ระลึกได้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้ทำ สิ่งสำคัญที่ข้าต้องพูด ข้าต้องบอกสิ่งที่ข้าอยากบอกเขามากที่สุดในตอนนี้
��� ขอบคุณท่านมาก บีบีวัน
[align=center]***************************************[/align]
Note จากคนแต่ง : ในที่สุดก็ปูพิ้นเสร็จ หึหึ ตอนหน้าถึงเวลาล้างแค้นแล้ว เหอเหอ
By Sirasa
---------------------- ตอนที่ 2 ----------------------------------
���อืม สีอะไรน้า คราม เขียว เทา
���อะ! เป็นสีเทาอีกแล้ว หึหึ ข้าเพิ่งสังเกตเห็นนะเวลาบีบีวันทำหน้านิ่งๆแบบนี้ทีไร ตาของเขาเป็นสีเทาทุกทีเลย
���แล้วนี้ข้ามานั่งสังเกตอะไรเขาเนี้ย! ข้าน่าจะฉุนไม่ใช่เหรอที่เขากลายมาเป็นจุดสนใจในงานพอๆกับข้า (หรืออาจจะมากกว่า) ข้าต้องรู้สึกไม่พอใจสิที่ใครๆก็สนใจเขาทั้งๆที่เขาเป็นแค่บอดี้การ์ดของข้า
���ตั้งแต่ก้าวแรกที่ข้ากับบีบีวันเข้ามาในงานปาร์ตี้เสียงซุบซิบอย่างตื่นเต้นก็ดังตามพวกเราไปทุกที ซึ่งมันก็น่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตามปกติเหมือนกับทุกๆครั้งที่ข้าไปปรากฏตัวในที่ต่างๆ แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไปเมื่อเสียงซุบซิบพวกนั้นถูกจำกัดอยู่ในขอบเขตที่ว่า ใครกันนะที่มากับคาร์แวน สองคนนี้หล่อจังเลยนะ และ คนรักคนใหม่ของคาร์แวนเหรอ
���แต่ก็น่าแปลกที่ข้ากลับรู้สึกตัวพองๆลอยๆ เมื่อรู้สึกว่าสายตานับร้อยคู่กำลังจ้องมองดูข้ากับบีบีวันด้วยความอิจฉาอยู่
���อิจฉา! ข้าคิดบ้าอะไรเนี้ย! คนที่ข้าชอบนะมันเบล ออร์กานาคนรักของบีบีวันไม่ใช่ตัวบีบีวันซะหน่อย ข้าไม่มีทางชอบนักพรตที่แต่งตัวก็แสนจะเชยไร้ศิลปะ วันๆเอาแต่ทำหน้าเครียดไม่เคยยิ้มแย้มหรอก
���คนรักในอุดมคติของข้านะต้องสุภาพ สง่างาม เร่าร้อนอ่อนหวาน เป็นคนรักที่แสนวิเศษ เพราะฉะนั้นอย่างบีบีวันนะไม่ใช่สเป็กของข้า ถึงแม้ว่าคืนนี้เขาจะดูดีมากแค่ไหนก็ตาม
��� ค้อกเทลสักแก้วไหมครับมิสเตอร์คาร์แวน เสียงเรียกของบริกรหนุ่มดึงสายตาของข้าออกมาจากภาพการสนทนาระหว่างบีบีวันกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่บีบีวันเรียกว่า คิเอรี
��� อืม ขอบใจ ข้าหยิบมาตินี่แก้วสุดท้ายขึ้นมาจากถาดที่บริกรยื่นส่งมาให้ ก่อนที่สายตาของข้าจะหันกลับไปมองเจไดหนุ่มเหมือนเดิม และเท่าที่ข้าเห็นข้ารู้สึกได้เลยว่าบีบีวันกำลังใกล้จะหมดความอดทนกับชายหนุ่มที่ชื่อคิเอรีแล้ว
���หึหึ นึกแล้วก็ขำ ชายหนุ่มคนนี้เดินเข้ามาทักทายบีบีวันราวกับเพื่อนสนิทที่ไม่เจอหน้ากันมานาน แต่เจไดหนุ่มกลับทำหน้าเหมือนกำลังถูกบังคับให้ไปงานปาร์ตี้ที่เขาเกลียดแสนเกลียด พอเห็นแบบนี้แล้วมีหรือที่ข้าจะไม่รีบทำให้เขาสมปรารถนา
��� บีบีวัน เชิญท่านคุยกับเพื่อนตามสบายนะ ไม่ต้องห่วงข้าหรอกข้าจะยืนอยู่แถวๆนี้
���แล้วข้าก็ทำตามที่ข้าพูดจริงๆ แต่ไม่ใช่เพราะว่าข้าห่วงความปลอดภัยของตัวเองหรอกนะ ข้าแค่อยากจะเห็นสีหน้าเวลาลำบากใจของบีบีวันให้ชัดๆเท่านั้นเอง หึหึ
���และราวกับเจไดหนุ่มจะรับรู้ในสิ่งที่ข้าคิด อยู่ดีๆบีบีวันก็หันมาสบตากับข้าตรงๆ ข้าเลยแกล้งเมินหน้าหนีไปทางอื่นแล้วยกมาตินี่ขึ้นมาจิบ
���เพล้ง!
[align=center]***************************************[/align]
��� ท่านทำบ้าอะไรนะ! ข้าโวยวายออกมา เมื่อแก้วมาตินี่ในมือถูกเจไดหนุ่มปัดตกแตก
��� ดูที่พื้นซะก่อนสิ เจไดหนุ่มตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
���ภาพที่เห็นทำให้ข้าเย็นวาบไปทั้งตัว บนพื้นไม้โอ๊กขัดมันมีเศษแก้วแตกกระจายอยู่ ลูกมะกอกดองกลิ้งไปทาง และ หนอนสีดำกำลังฟักเป็นตัวออกมาทามกลางมาตินี่สีเหลืองที่ไหลนอง
��� แวมไพร์โอลิโกคีต้า หนอนพิฆาตพวกนี้มันจะฟักออกมาเป็นตัวทันทีที่โดนความร้อนหรืออากาศ
[align=center]***************************************[/align]
���หลังจากนั้นข้าก็แทบจะไม่รับรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีคน น่าจะเป็นตำรวจของคอรัสซังค์กระมังที่เข้ามาถามข้าว่า ข้าจำหน้าของบริกรคนที่ยกเหล้ามาให้ข้าได้หรือไม่ แต่ข้าก็จำไม่ได้ เสียงอึกทึกรอบๆตัว เสียงถามเซ็งแซ่ของนักข่าว และแสงแฟลชที่วูบวาบเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ข้ารู้สึกมึนงง เหมือนจะเป็นลม แต่ฝ่ามือแกร่งอบอุ่นที่ข้าจับไว้ตลอดเวลา ก็ทำให้ข้าครองสติอยู่ได้จนข้ากลับมาถึงห้องในโรงแรมที่พัก
��� ท่านไม่เป็นอะไรนะคาร์แวน เสียงถามของบีบีวันเรียกสติของข้าให้กลับคืนมา
��� ข้า ข้า ข้าอยากจะพูดว่าข้าไม่เป็นอะไร แต่อาการสั่นสะท้านที่เข้ามาครอบงำข้าทั้งร่างก็ไม่อนุญาติให้ข้าพูดอะไรได้อีก
���ความรู้สึกหวาดกลัวเผยตัวออกมาให้ข้าเห็นเป็นครั้งแรก���คราวนี้มันไม่เหมือนกับเมื่อครั้งก่อนที่กว่าข้าจะรู้ตัวว่าถูกลอบฆ่าก็ต่อเมื่อมีคนมาบอกข้าว่ายานของข้าถูกลอบวางระเบิด แต่นี้อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น ถ้าหากว่าบีบีวันไม่ปัดแก้วออกไป ถ้าหากว่าบอดี้การ์ดของข้าในคืนนี้ไม่ใช่บีบีวัน ถ้าหากว่าข้าดื่มมันเข้าไป
���ข้าหลับตาลงพยายามควบคุมร่างกายของตัวเองเอาไว้แต่อาการสั่นสะท้านก็ไม่คลาดลงเลย จนกระทั่งข้ารู้สึกถึงอ้อมแขนอบอุ่นของบีบีวันที่โอบประคองข้าไว้แนบอก เจไดหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งกดศีรษะของข้าให้แนบลงไปกับบ่ากว้างของเขา ในขณะที่ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งก็เฝ้าลูบไล้ไปมาบนเรือนผมของข้า พร้อมกับกระซิบบอกข้าเบาๆให้ข้ามั่นใจว่า *ข้าปลอดภัยแล้ว*
��� ท่านน่าจะแช่น้ำอุ่นซะหน่อยนะ มันจะช่วยให้ท่านดีขึ้น เสียงกระซิบบอกของบีบีวันดังขึ้นมาหลังจากที่เขากอดปลอบข้าอยู่นานแต่อาการสั่นราวจับไข้ของข้าก็ยังคงหลงเหลืออยู่
���เจไดหนุ่มคลายวงแขนออกก่อนจะเดินจูงมือข้าเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำร้อนใส่อ่างให้ข้าแล้วบอกข้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า
��� ท่านถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปนอนแช่เถอะ พูดจบบีบีวันก็ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องน้ำ
��� อย่าไป! ได้โปรด อยู่กับข้า ข้าใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่ข้าอยู่มีในตอนนี้ฉุดรั้งมือเขาไว้
��� ข้าอยู่กับท่านคาร์แวน เจไดหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน แต่ท่านน่าจะได้บรั่นดีซักหน่อยมันจะทำให้ท่านดีขึ้น
��� ไม่! ข้าไม่ต้องการ! อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว
��� ข้าไปแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ บีบีวันพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับแก้มของข้าไว้ เชื่อข้าสิ! ก็ข้าเป็นบอดี้การ์ดของท่านไม่ใช่เหรอ ข้ายิ้มออกมากับมุขตลกที่สุดแสนจะฝืดของเขาในสถานการณ์เช่นนี้ก่อนจะปล่อยมือเขาไป
���หลังจากที่เขาปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวในห้องน้ำ ข้าก็จัดการถอดเสื้อผ้าออกแล้วลงไปแช่น้ำอุ่นในอ่างตามที่เขาบอก น้ำอุ่นช่วยได้จริงๆอาการสั่นสะท้านของข้าค่อยทุเลาลงเหลือเพียงอาการกระตุกเป็นครั้งคราว
���ไม่นานนักเจไดหนุ่มก็กลับมาพร้อมบรั่นดีแก้วหนึ่ง ข้ารับมันมาจิบช้าๆความอบอุ่นค่อยๆแผ่ซ่านขึ้นมาจากช่องท้อง น้ำอุ่นและบรั่นดีช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อและเส้นประสาทของข้า ข้ารู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆจนข้ากลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
���และข้าก็ระลึกได้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้ทำ สิ่งสำคัญที่ข้าต้องพูด ข้าต้องบอกสิ่งที่ข้าอยากบอกเขามากที่สุดในตอนนี้
��� ขอบคุณท่านมาก บีบีวัน
[align=center]***************************************[/align]
Note จากคนแต่ง : ในที่สุดก็ปูพิ้นเสร็จ หึหึ ตอนหน้าถึงเวลาล้างแค้นแล้ว เหอเหอ
อิ อิ อิ
เออนะมันคงสีเหลืองเหมือนเหล้าทั่วๆไปมั้ง