[แปล] Jedi Quest #1 The Way of the Apprentice : Prologue

[D.M.]

-------------------------------------------------------------------------

- - บทนำ - -

ในความทรงจำของคนทั่วไป แม้แต่ในหมู่อาจารย์เจไดที่อาวุโสที่สุดก็ไม่เคยมีใครพานพบพาดาวันผู้ใดที่มีพรสวรรค์ทัดเทียมอนาคิน สกายวอล์กเกอร์ อันที่จริงแล้วเขาน่าจะสามารถผ่านการฝึกที่วิหารเจไดได้โดยใช้เวลาเพียงครึ่งเดียวของที่เขาใช้ไปเสียด้วยซ้ำ เขามีทักษะในการใช้ดาบเลเซอร์และการควบคุมพลังเหนือกว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนมาตั้งแต่ต้น แต่ในด้านของจิตใจและความคิดเขายังต้องเรียนรู้อีกมากนัก นั่นคือสิ่งที่โยดาพยายามชี้ให้เห็นอยู่เสมอ

เหล่าอาจารย์ของเขาต่างรู้ดีว่าเขามีพรสวรรค์มากมายเพียงใด แต่พวกเขาก็ยังบังคับให้อนาคินทำการฝึกปรือวิชาและทำการบ้านที่เหมือนศิษย์คนอื่น ๆ พวกเขารู้ว่าอนาคินคงจะเบื่อหน่ายเป็นบางครั้ง แต่มันก็เป็นเรื่องจำเป็นที่จะไม่ทำให้อนาคินเด่นไปกว่าลูกศิษย์คนอื่น ๆ และต้องไม่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขาเป็นคนพิเศษ

หากแต่แท้จริงแล้วอนาคินเป็นคนพิเศษ ทุกคนรู้ความจริงข้อนี้ดี แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าตัวเขาก็รู้เหมือนกันนี่สิ

เขาโดดเด่นไม่เหมือนใครมาตั้งแต่นาทีแรกที่เขาก้าวเข้ามารับการฝึกฝนการเป็นเจไดในวิหาร ประการแรกเป็นเพราะวิหารเจไดรับเขาให้เข้าเรียนทั้ง ๆ ที่อายุของเขาในตอนนั้นเลยเกณฑ์ไปแล้ว ประการที่สองเป็นเพราะว่าเขาได้รับเลือกให้เป็นพาดาวันของโอบี-วัน เคโนบีตั้งแต่ต้น ในขณะที่ศิษย์คนอื่น ๆ ยังต้องคอยลุ้นว่าพวกเขาจะถูกเลือกเมื่อใด และใครจะเป็นผู้เลือกพวกเขา โชคชะตาของอนาคินได้ถูกกำหนดไว้แล้ว

โอบี-วันเฝ้ามองความก้าวหน้าของอนาคินด้วยสายตาที่ทั้งรักและระแวดระวังภัย ในด้านหนึ่งเขาเชื่อในพลังศรัทธาที่ไคว-กอนมีต่ออนาคิน แต่ในอีกด้านหนึ่งเขาก็เชื่อคำเตือนให้สติของโยดา หลายครั้งหลายครา เขารู้สึกว่าการที่จะเชื่อในทั้งสองสิ่งนั้นไปพร้อม ๆ กันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เช้าวันเกิดครบรอบอายุสิบสามปีของอนาคิน โอบี-วันมอบของขวัญแสดงการรับเข้าเป็นพาดาวันให้แก่เจ้าลูกศิษย์ตัวน้อยเป็นหินแม่น้ำที่ไวต่อสัมผัสของพลัง มันเป็นของที่ไคว-กอนมอบให้เขาในวันเกิดครบรอบปีที่สิบสามเช่นกัน เขายังคงรู้สึกอายทุกครั้งเมื่อนึกได้ว่าตัวเขาผิดหวังเพียงใดตอนที่ได้ของขวัญชิ้นนี้ ตอนนั้นโอบี-วันยังเด็กมาก เขาอยากได้ของใหญ่ของสำคัญ ของแบบที่พาดาวันคนอื่น ๆ ได้กันเช่นด้ามดาบเลเซอร์แบบพิเศษ ผ้าคลุมขนสัตว์สำหรับให้ความอบอุ่นที่บางเบาเป็นพิเศษจากดาวพาสมิน แต่แทนที่จะเป็นของเหล่านั้น ไคว-กอนกลับให้ของขวัญเป็นหินก้อนเดียว

แต่แล้วของขวัญชิ้นนั้นก็กลายเป็นสมบัติที่มีค่าที่สุดของเขา หินเรียบสีดำที่ส่งความอบอุ่นแผ่สู่หัวใจของเขา หินก้อนที่ช่วยคลายความหนาวเหน็บเมื่อต้องรอนแรมไปบนดาวต่าง ๆ มันนอนสงบนิ่งอยู่ในกระเป๋าใบจ้อยที่บานท์เพื่อนของเขาเย็บติดไว้กับเสื้อที่เขาใส่ ตรงจุดที่ติดกับหัวใจพอดี

มันไม่ง่ายเลยที่จะตัดใจให้หินก้อนนี้กับผู้อื่น แต่ลึก ๆ แล้วเขาก็รู้ว่าไคว-กอนต้องการให้เขามอบมันให้อนาคิน

อนาคินไม่ได้รู้สึกเหมือนโอบี-วันเมื่อเขาได้รับหินนั้น ใบหน้าของเด็กน้อยฉายแววแห่งความพึงพอใจ แต่แล้วสีหน้าของเขาก็หมองลง “แน่ใจแล้วหรือครับ?” เขาถาม “ไคว-กอนเป็นผู้มอบของชิ้นนี้ให้ท่านมิใช่หรือ?”

“เขาคงอยากให้เจ้ารับมันไว้ ข้าก็อยากให้เจ้ารับไว้เช่นกัน มันเป็นของที่มีค่าที่สุดที่ข้ามี” โอบี-วันเอื้อมมือไปจับมือของอนาคินให้กำรอบหิน “ข้าหวังว่าเจ้าจะเก็บมันไว้กับตัวตลอดเวลา เพื่อเป็นเครื่องระลึกถึงไคว-กอน ระลึกถึงข้า ถึงความห่วงใยที่เรามีให้เจ้า”

รอยยิ้มของอนาคินช่างทำให้ใบหน้าของเขาสว่างสดใส “ข้าจะรักษามันไว้อย่างดีเลย ขอบคุณมากครับ อาจารย์”

โอบี-วันคิดว่า อนาคินเป็นคนใจกว้างและเปิดเผยมากกว่าเขาเมื่อตอนวัยเดียวกันในหลาย ๆ แง่ และถึงแม้คำทำนายจะทำให้เกิดข้อสงสัยในตัวของอนาคินมากมาย เขาก็มั่นใจว่าอนาคินจะผ่านการฝึกฝนไปได้ด้วยดี

ตอนนี้อนาคินอายุสิบสี่แล้ว เขากลายเป็นพาดาวันที่เก่งกล้าสามารถที่ได้พิสูจน์ตัวเองในภารกิจสำคัญ ๆ หลายครั้ง แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้โอบี-วันกังวลใจ นั่นก็คือ แม้ว่าศิษย์เจไดคนอื่น ๆ จะชอบอนาคินแต่เขาก็ไม่มีเพื่อนสนิทแม้แต่สักคนเดียว เขาไม่ได้เป็นที่รักของใครเลย

โอบี-วันบอกกับตัวเองว่าเป็นเพราะพรสวรรค์ของอนาคินนั่นเองที่ทำให้เขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ แต่ในใจลึก ๆ เขาก็รู้สึกทุกข์ใจที่เห็นอนาคินต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เขาดีใจที่เห็นอนาคินพัฒนาทักษะต่าง ๆ และมีพลังแก่กล้ามากขึ้นทุกที แต่เขาก็ยังปรารถนาให้อนาคินมีสิ่งธรรมดา ๆ ที่เด็กคนอื่นมีกัน เขาอาจจะมอบหินแม่น้ำของรักของหวงที่สุดเป็นของขวัญให้แก่อนาคินได้ แต่ไม่อาจะมอบสิ่งธรรมดาสามัญให้แก่ศิษย์รักได้ เขาอยากให้อนาคินมีเพื่อน

-------------------------------------------------------------------------