Episode 7 : Shadow Empire - บทที่ 4

[MuanN]

[align=center]บทที่สี่[/align]

   เป็นเวลาเก้าวันเมรานุสแล้ว นับตั้งแต่ตอนที่คูนาฮาเห็นออร์พเป็นครั้งสุดท้าย และก็ยังไม่มีวี่แววแม้สักนิดว่าออร์พจะกลับมา คูนาฮาออกค้นหาตามที่ที่เขาคิดว่าออร์พน่าจะไปตลอดเก้าวันนั้น แต่ก็ไม่ได้วี่แววแม้แต่น้อย ปกติภารกิจหาคนสักคนหนึ่งนี้ไม่เคยเป็นเรื่องยากสำหรับพวกโบธานหน้าเถื่อนอย่างคูนาฮา แค่บอกกับคนทั่ว ๆ ไปว่าขอถามอะไรหน่อย ก็ยินดีตอบกันทั้งนั้น

   แต่นี่เขากลับไม่ได้แม้แต่วี่แววของออร์พ หรือว่าเขาจะไม่เหมาะกับการดูแลออร์พจริง ๆ ?

   คูนาฮาถอนหายใจอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็มิอาจรู้ได้ตั้งแต่เขาเข้ามานั่งในโรงอาหารนี้ มันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ บางทีเขาคงไม่สมควรจะเป็นมาสเตอร์ของออร์พตั้งแต่แรก หรือยิ่งกว่านั้น เขาคงไม่สมควรจะเป็นมาสเตอร์ของใครทั้งนั้น

   เสียงสัญญาณเรียกฟังประกาศดังขึ้น คูนาฮาพาสติของตนเองกลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง พริบตาต่อมา เสียงหวาน ๆ ของซอฟท์ประชาสัมพันธ์อันแช่มช้า เอื่อยเฉื่อย ยานคางน่ารำคาญสำหรับเขา ก็ดังขึ้น “มาสเตอร์ไลโอ กรุณามายังที่ประชุมสภาด่วยค่ะ อีกครั้งนะคะ มาสเตอร์ไลโอ กรุณามายังที่ประชุมสภาด่วนค่ะ” แล้วตามด้วยเสียงสัญญาณจบการประกาศ

   เป็นอย่างที่เขานึก คูนาฮาจำได้ว่าสภาเคยบอกอะไรกับเขาไว้ และนี่ก็คือผลจากคำพูดที่สภาเคยพูดไว้ครั้งนั้น

   มาได้แค่นี้เองหรือ?

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   “ท่านคงจำสิ่งที่เราเคยบอกท่านไว้แล้วได้นะ มาสเตอร์ไลโอ” มาสเตอร์เจเรนเป็นคนพูดก่อน

   “จำได้ครับ” คูนาฮาน้อมรับ

   “ถ้าเช่นนั้น เราจะขอเข้าประเด็นเลย” มาสเตอร์เจเรนหุบปีกลง แล้วพยักหน้าไปทางมาสเตอร์ไซฌอน ซึ่งเผยอจะงอยปากแหลม ๆ พูดขึ้นว่า “มตินั้นผ่านที่ประชุม บัดนี้ท่านไม่ใช่มาสเตอร์อีกต่อไปแล้ว อัศวินไลโอ”

   “ขอเหรียญตราคืนด้วย” มาสเตอร์นุกพูดขึ้น

   “ครับ” คูนาฮาหยิบเหรียญตราออกมาแต่โดยดี เขาสังหรณ์มาตั้งแต่เก้าวันก่อนแล้วว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้

   “แบมือออก” มาสเตอร์นุกพูดอีก คูนาฮาทำตามโดยดี มาสเตอร์นุกขยับมือครั้งหนึ่ง เหรียญตรานั้นก็ลอยขึ้นไปติดอยู่บนเพดานที่ประชุม พร้อมกับเหรียญตราอื่น ๆ

   “เชิญท่านไปได้แล้ว” มาสเตอร์ไซฌอนเอ่ย

   “ครับ มาสเตอร์” คูนาฮาค้อมตัว แล้วถอยหลังเดินออกจากที่ประชุมไป

   หลังจากที่คูนาฮาเดินออกจากห้องไปแล้ว มาสเตอร์ไซฌอนก็แตะแท่นควบคุมทางขวา แล้วพูดกับซอฟท์ประชาสัมพันธ์ว่า “ตามตัวมาสเตอร์คาธาร์นกับพาดาวันของเขาให้ที”

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   “เขาเรียกแน่ะครับ มาสเตอร์” ลิวมัสพูดทั้ง ๆ ที่ยังมีอาหารอยู่ในปาก

   “ได้ยินแล้ว” เคิร์ธวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืน ลิวมัสก็กลืนอาหารลงคอแล้วลุกขึ้นตาม แต่สายตาของเขาก็ยังมองอาหารบนโต๊ะอย่างเสียดาย

   ไม่นานนักทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้าห้องประชุมสภา ใช้เวลาสักพักหนึ่งตัวตรวจจับพันธุกรรมจึงจะรู้ตัวและเปล่งเสียงบอกกับพวกเขาว่า “เชิญค่ะ” ตามด้วยเสียงประตูเปิด

   ลิวมัสบอกกับตัวเองว่าเขาคงจะคิดไปเองที่ได้ยินเคิร์ธบ่นว่า “ของเก่าก็แบบนี้ล่ะน้า”

   พริบตาต่อมาทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้าสมาชิกสภาทั้งสิบสองท่าน นั่งล้อมเป็นวงกลมมองดูเขาทั้งสองจากทุกทิศทุกทาง ทั้งสองคนทำความเคารพที่ประชุม ประตูปิดลง

   มาสเตอร์ไซฌอนเป็นคนแรกที่พูด “ท่านทั้งสองรู้จักพาดาวันที่ชื่อออร์พ ดี แอรัล แล้วใช่ไหม?”

   “ใช่ครับ” เคิร์ธเป็นคนตอบ “ข้ารู้จักกับมาสเตอร์ไลโอเป็นการส่วนตัว จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องรู้จักพาดาวันของเขาครับ”

   “เช่นนั้นก็ดี” มาสเตอร์ไซฌอนยิ้ม(ด้วยปากแข็ง ๆ ที่ดูไม่น่าจะยิ้มได้) “แต่มีเรื่องผิดพลาดนิดหน่อย มาสเตอร์คาธาร์น คือตอนนี้อัศวินไลโอไม่ใช่มาสเตอร์แล้วนะ”

   “เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?” เคิร์ธทำหน้าสงสัย

   “เอาล่ะ ออร์พคนนี้หายตัวไปเป็นเวลาเก้าวันแล้ว” มาสเตอร์ไซฌอนพูดเหมือนไม่ได้ยินคำถามของเคิร์ธ “ไม่มีข่าว ไม่มีร่องรอย อัศวินไลโอออกติดตามแล้วแต่ก็ไม่พบ เพราะฉะนั้นตอนนี้เราอยากขอมอบหน้าที่นี้ให้ท่านทั้งสอง เชิญมาสเตอร์ซีร์นัส”

   “ครับ” มาสเตอร์ซีร์นัสรับ แล้วจึงเริ่มเอ่ยปากพูด “อันที่จริงมาสเตอร์ไซฌอนก็ออกจะพูดเกินความจริงไปนิด คือพวกเราไม่ถึงกับจะไม่ได้ร่องรอยอะไรเอาเสียเลย แต่ปัญหาก็คือร่องรอยพวกนี้มันแตกต่างกัน อันแรก พนักงานเสิร์ฟในบาร์ที่ซาลาร์สคนหนึ่งบอกกับพวกเราว่า เขาเห็นพาดาวันหนุ่มคนหนึ่งคุยกับคนในชุดคลุมสีดำเกี่ยวกับการเดินทางไปยังนาร์ ชาดด้า แต่อีกอันหนึ่ง เป็นเจ้าหน้าที่สายการบิน บอกว่า มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินทางไปยังคอราซานส์ ที่หมอนี่เข้ามาอยู่ในความสนใจของเราก็เพราะเจ้าหน้าที่คนนี้บอกว่าเห็นดาบแสงอยู่ในกระเป๋าสะพายของเขา”

   มาสเตอร์ซีร์นัสยังคงพูดต่อโดยไม่หยุดหายใจเหมือนเขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีตัวตนจริง “นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจมากพอที่เราจะสืบค้น เพราะฉะนั้นในกรณีนี้เราจะส่งท่านทั้งสองไปยังนาร์ ชาดด้า และคอราซานส์ หนึ่งท่านต่อหนึ่งพิภพ ที่ประชุมเห็นว่าควรจะให้มาสเตอร์คาธาร์นไปยังนาร์ ชาดด้า และให้ลอสการ์ดไปยังคอราซานส์”

   “ทำไมหรือครับ?” ลิวมัสขัด “ผมว่าผมน่าจะไปนาร์ ชาดด้า มากกว่าแท้ ๆ”

   “นาร์ ชาดด้าน่ะ อบายมุขเยอะ” มาสเตอร์ยูนดาล์ซัดพลังเบา ๆ ที่แก้มของลิวมัส “แม้คอราซานส์จะเป็นแหล่งเสื่อมโทรม แต่ก็ไม่มีสิ่งยั่วยวนมากเท่านาร์ ชาดด้า คงเข้าใจนะ?”

   “ครับ” ลิวมัสยิ้มเจื่อน ๆ

   “อืม รายละเอียดเล็กน้อยเราจะจัดส่งไปทางซอฟท์ทีหลัง มีคำถามอะไรอีกไหม? ท่านทั้งสอง”

   “ไม่มีครับ” เคิร์ธกับลิวมัสตอบพร้อมกัน

   “กำหนดเดินทางคือพรุ่งนี้(ทำไมไอ้สองตัวนี้มันไม่ถามเรื่องนี้ฟระ? มาสเตอร์ไซฌอนคิด) วันนี้ขอให้พักผ่อนให้เต็มที่ ท่านทั้งสองอาจจะไม่มีโอกาสพักผ่อนกันอีกนาน เชิญตามสบาย”

   “ครับ” เคิร์ธกับลิวมัสรับพร้อมกัน แล้วกลับหลังหันเดินออกจากที่ประชุมไป

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   “งานนี้เจ้าต้องไปคอราซานส์คนเดียวล่ะสิ” เคิร์ธพูดกับลิวมัสระหว่างทางกลับหอ “อย่าไปเสียคนที่โน่นซะล่ะ” ว่าแล้วก็กระทุ้งลิวมัสที่สีข้างหนึ่งดอก

   ลิวมัสก็ไม่ได้เจ็บนักหรอก แต่สนุกไปกับมาสเตอร์ของเขาด้วย “มาสเตอร์ก็เหมือนกันแหละครับ อย่าไปติดสาวแถว ๆ นาร์ ชาดด้า เข้าเสียล่ะ” ว่าแล้วก็กระทุ้งกลับบ้าง

   “หนอยเด็กบ้านี่นะ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” เคิร์ธพูดยิ้ม ๆ “เดี๋ยวพ่อเอาดาบแสงฟาดกลางกบาลเสียหรอก”

   “แหม ผมงี้กลัวจนตัวสั่น” ลิวมัสทำตัวสั่นจริง ๆ ด้วย แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันชุดใหญ่

   “ท่าทางสนุกกันจังเลยนะศิษย์อาจารย์คู่นี้”

   เคิร์ธกับลิวมัสหยุดหัวเราะ คูนาฮามาอยู่ตรงหน้าพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งสองพยายามทำตัวให้ปกติ แล้วเคิร์ธก็เริ่มออกปากพูด “เอ่อ... เสียใจด้วยนะกับเรื่องของออร์พ”

   “ไม่เป็นไร” คูนาฮายิ้ม “ศิษย์บ้า ๆ แบบนั้น มันจะไปตายที่ไหนก็ไปเถอะ ฉันเลิกสนใจมันตั้งแต่มันหายตัวไปแล้วล่ะ”

   คูนาฮาก้มหน้า ตัวสั่น อึดใจต่อมาเขาก็ยกมือใหญ่ ๆ ทั้งสองขึ้นมาตบลงบนไหล่ของเคิร์ธ(ทำเอาเขาตกใจ) มือนั้นบีบไหล่ของเคิร์ธแน่น คูนาฮาพูดด้วยเสียงสั่นว่า “ขอร้องล่ะ ช่วยพาออร์พกลับมาอย่างปลอดภัยทีเถอะ ถึงเขาจะเป็นเด็กที่ไมได้เรื่องเพียงไร ถึงฉันจะไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะดูแลเขาได้ แต่ฉัน...ฉันก็...”

   หยดน้ำตาของคูนาฮาหล่นลงบนพื้นดังติ๋ง ติ๋ง

   เคิร์ธยกมือขึ้นวางบนแขนของคูนาฮา “ไม่ต้องห่วงหรอก คูนาฮา ฉันสัญญาว่าจะพาออร์พกลับมาหานายให้ได้”

   คูนาฮาปล่อยมือออกมาเช็ดน้ำตา “ขอบใจมากนะ...” เขาพูดเสียงสั่น “ขอบใจจริง ๆ...”

   ลิวมัสก็เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน

[align=center]= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =[/align]