Episode 7 : Shadow Empire - บทที่ 3

[MuanN]

[align=center]บทที่สาม[/align]

   “หายไปไหนมา ออร์พ ข้าเป็นห่วงแทบแย่!” คูนาฮาร้องเมื่อเห็นออร์พลงจากแอร์แท็กซี่

   “ไปซาลาร์สมาครับ” ออร์พปิดประตูแอร์แท็กซี่ แล้วเดินผ่านคูนาฮาไป

   “ไปซาลาร์ส?” คูนาฮาตกใจที่เห็นออร์พเดินผ่านตนไปโดยเฉย ๆ เหมือนกับว่าไม่สนใจเขาเอาเสียเลย “โดดซ้อมไปซาลาร์สงั้นเหรอ? ข้าว่ามันไม่ใข่แค่นั้นแน่ อธิบายมาซิ ออร์พ เจ้าไปทำอะไรที่ไหนมากันแน่?”

   “ก็บอกแล้วไงว่าไปซาลาร์ส แล้วธุระอะไรก็เรื่องของผม” ออร์พพูดโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ามา

   “เจ้า...” คูนาฮาวิ่งไปคว้าแขนของออร์พไว้ “ไปหัดทำตัวแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

   “ผมก็เป็นของผมแบบนี้แหละ” ออร์พสะบัดมือหลุดจากคูนาฮา “แล้วก็ผมขออยู่คนเดียวสักพักได้ไหม? วันนี้ผมของดซ้อมก็แล้วกัน”

   ออร์พเปิดประตูเดินเข้าวิหารไป

   “เจ้าโดดซ้อมไปตั้งครึ่งค่อนวันแล้ว! ยังจะมาของดอะไรอีกเล่า!”

   คูนาฮาตะโกนไล่หลังไป แต่ออร์พก็คงไม่ได้ยิน

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   เช้าวันต่อมา ออร์พไม่ยอมออกจากห้องพัก ทั้ง ๆ ที่คูนาฮามาเคาะเรียกอยู่หลายพักแล้ว

   “ออกมานะ พาดาวันข้า!”

   “ถึงผมจะเป็นพาดาวันผมก็เป็นบุคคล! และวันนี้ผมไม่อยากจะออกจากห้อง! อย่ามาเรียกผมให้เสียเวลาเลยมาสเตอร์ ไปหาอะไรกินคนเดียวเถอะ”

   หลังจากรบกันผ่านประตูห้องอยู่เกือบยี่สิบนาที ในที่สุดคูนาฮาก็ยอมแพ้ จึงยอมไปที่โรงอาหารตามลำพัง พลางคิดในใจว่า พาดาวันของเขากลายเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และได้ยังไง

   ที่โรงอาหารคูนาฮาพบจิงซ์กับไอโอรัส เคิร์ธกับลิวมัส และศิษย์อาจารย์คู่อื่น ๆ กำลังสนทนากันอย่างออกรส บางทีเขาอาจจะเป็นมาสเตอร์คนเดียวที่มาโรงอาหารโดยไม่ได้พาพาดาวันมาด้วยในเช้านี้

   “สวัสดีครับมาสเตอร์ไลโอ” ไอโอรัสเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นเขาก่อน “มาทานด้วยกันสิครับ”

   คูนาฮาถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วเดินไปที่โต๊ะซึ่งพวกไอโอรัสนั่งอยู่

   หาคนปรึกษาเรื่องออร์พหน่อยก็ดีเหมือนกัน

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   “งั้นเหรอ?” เคิร์ธเอ่ยถามหลังจากที่คูนาฮาเล่าเรื่องให้ฟัง

   “อืม” คูนาฮาพยักหน้า “ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี เมื่อก่อนเขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย”

   “อย่าหาว่าผมสอดเลยนะครับ” ไอโอรัสสอดขึ้นมา “เขาทำท่าว่าไม่ชอบอยู่ในความควบคุมของใครมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะครับ”

   “งั้นเหรอ?” คูนาฮาทำหน้าสงสัย

   “แล้วเมื่อวาน ก่อนที่เขาจะหายไป เขายังมาพูดจาเหน็บแนมพวกผมด้วยครับ” ลิวมัสเสริม

   “พูดจาเหน็บแนม? เด็กอย่างออร์พเนี่ยนะ?”

   “นายไม่รู้เรื่องออร์พเลยเหรอ” เคิร์ธพูด

   “ฉันคิดว่าฉันรู้นะ” คูนาฮาตอบ “เท่าที่ฉันเห็น เขาเป็นเด็กดีมาก”

   “เท่าที่นายเห็นน่ะสิ” เคิร์ธวางแก้วน้ำในมือลง “ฉันว่านายไม่เคยเห็นออร์พนอกเหนือจากเวลาที่อยู่กับนายเลยสินะ”

   “จะว่างั้นก็ใช่”

   “งั้นนายลองดูเขาให้มากกว่านี้สักหน่อย แล้วนายอาจจะมองเห็นอะไรมากขึ้น”

   “ฉันจะพยายามก็แล้วกัน”

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   ออร์พทิ้งตัวลงบนเตียงนอนหลังจากทะเลาะกับคูนาฮาผ่านประตูจนคูนาฮายอมแพ้และเดินจากไป เขาทนไม่ไหวอีกแล้ว ปกติต่อหน้าคูนาฮาออร์พทำตัวเป็นเด็กดีเชื่อฟังทุกอย่าง แต่ถึงตอนนี้มันไม่ไหวแล้ว เขาเหนื่อยเหลือเกินกับการที่ต้องคอยเอาใจคนอื่น เพื่อนรุ่นเดียวกับเขาในวิหารนี่ก็พอกัน พวกนั้นทำตัวเป็นเด็กดีกับพวกมาสเตอร์ทั้งหลาย และนั่นย่อมหมายความว่าต้องเป็นศัตรูกับเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

   เขาคิดถึงฮารา

   ไม่เคยมีใครยอมรับในตัวเขาอย่างที่เป็นจริงเหมือนฮารา เขารู้สึกถูกชะตากับฮาราตั้งแต่เห็นแววตาของเขา และเมื่อฮาราถามอะไรกับเขา เขาก็รู้สึกเหมือนว่าเขาสามารถบอกกับฮาราได้ทุกอย่าง ถึงจะเป็นสิ่งที่เขาไม่ควรบอกอย่างความลับของวิหารก็ตาม จะว่าไปก็แปลกดี เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดให้คนอื่นฟังง่าย ๆ

   แต่ก็ช่างเถอะ เขารู้สึกว่าถ้าเป็นฮารา บอกไปก็ไม่เป็นไรอยู่แล้ว

   วันนี้เขาต้องทำอะไรบ้างนะ? เข้ารับการฝึกและอบรมเหมือนทุกทีงั้นเหรอ

   ไม่เอาด้วยหรอก

   ออร์พเดินไปหยิบดาบมาเหน็บไว้ที่เอว เอาเสื้อคลุมมาสวม และเปิดประตูเดินออกไป

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   “ฉันจะไปดูออร์พหน่อยนะ” คูนาฮาลุกขึ้นยืนและก้าวขาออกจากเก้าอี้

   “ดีแล้ว” เคิร์ธยิ้ม “ขอให้เคลียร์กันได้นะ”

   “ขอบคุณ” คูนาฮายิ้มตอบ แล้วเดินออกจากโรงอาหาร เลี้ยวขวาไปตามทางเดินสีขาวทอดยาวไปเป็นวงกลม เดินไปสักพัก ผ่านห้องซ้อมสองสามห้องที่มีศิษย์อาจารย์บางคู่กำลังฝึกวิถีดาบกันอยู่ก็มาถึงลิฟท์สองตัว ตัวหนึ่งจอดอยู่ตรงชั้นที่เขายืนอยู่ อีกตัวหนึ่งกำลังลงมา คูนาฮากดปุ่มแล้วลิฟท์ตัวทางซ้ายก็เปิดออกเกือบจะพร้อมกันกับลิฟท์ตัวขวา เขาก้าวเข้าไปในลิฟท์แล้วกดชั้นที่ต้องการไป ประตูปิดลง ชั่วเสี้ยววินาทีก่อนที่ประตูจะปิดสนิทเขาเห็นเงาคนที่ท่าทางคล้าย ๆ กับออร์พเดินผ่านไป

   คิดไปเองละน่า

   ไม่นานเท่าไหร่นักลิฟท์ก็มาถึงชั้นที่เป็นหอพัก คูนาฮาเดินออกมาจากลิฟท์ มาสเตอร์ไปทางซ้าย พาดาวันไปทางขวา คูนาฮาเดินไปตามทางที่มีศรชี้ว่า “พาดาวัน” ไปสักระยะหนึ่งก็มาถึงห้องที่เขารู้ดีว่าเป็นห้องของออร์พ ประตูยังปิดอยู่ เขาเคาะประตูหนึ่งชุด แล้วพูดว่า “อยู่มั้ย ออร์พ”

   ไม่มีเสียงตอบ

   “ถามเฉย ๆ ก็ได้ ออร์พ อยู่ในนั้นมั้ย?”

   ยังไม่มีเสียงตอบอยู่ดี

   “ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าอยู่หรือเปล่า ออร์พ ข้าไม่ยุ่งกับเจ้าก็ได้”

   เงียบ

   แปลกนะ ตลอดทางที่เดินมาเขาคิดว่าออร์พอาจจะตะโกนออกมาว่า “อย่ามายุ่งกับผม!” แต่นี่ไม่มีเสียงตอบอะไรเลย หมายความว่าไง

   หลับเรอะ? ไม่น่าใช่ หรือออกไปแล้ว?

   ฉับพลันเขาคิดถึงเงาคนที่เขาเห็นที่หน้าลิฟท์ หรือว่าจะเป็นออร์พจริง ๆ ?

   คูนาฮาวิ่งไปหน้าลิฟท์และกดย้ำ ๆ หวังให้ลิฟท์มาเร็ว ๆ ทันทีที่ลิฟท์มา เขารีบกดให้มันลงไปชั้นแรก เมื่อถึงแล้วก็วิ่งออกไปยังแผนที่ เรียกหาว่าออร์พอยู่ที่ไหน

   ไม่มีข้อมูลปรากฏ ออร์พไม่ได้อยู่ในวิหาร

   บ้าจริง เขาเพิ่งคิดได้ก็ตอนนี้เองว่าไม่น่าเอาใบอนุญาตออกนอกวิหารให้ออร์พเป็นของขวัญวันเกิดเลย ให้ตาย

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   “สบายดีรึ?” ฮาราที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งในบาร์พูดขึ้น “วันนี้วิหารหยุดหรือไง?”

   “เปล่าครับ ไม่ได้หยุด” ออร์พตอบ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับฮารา “แต่ผมไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้วล่ะ”

   “ไม่อยากอยู่งั้นรึ? หมายความว่าไง”

   “ผมไม่ชอบที่นั่นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ออร์พพูดแล้วสั่งเครื่องดื่มมาแก้วหนึ่ง

   “ทำไมล่ะ”

   “นั่นสิ ผมจะว่ายังไงดี ผมไม่ชอบระบบการปกครองที่นั่นน่ะครับ ระบบชนชั้น เขาสั่งอะไรผมก็ต้องทำตามโดยไม่มีเงื่อนไข”

   “เผด็จการ?”

   “เผด็จการ ใช่ จะว่ายังงั้นก็ใช่เลยแหละครับ พวกพาดาวันอย่างผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งสิ้น”

   “เธอไม่ชอบแบบนั้นสินะ”

   “ครับ”

   “แล้วไม่อยากอยู่ในที่แบบนั้นแล้วด้วย?”

   “ไม่อยากอยู่แล้วครับ”

   ฮาราชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ออร์พ

   “งั้นมาอยู่กับพวกฉันมั้ย?”

   “อะไรนะครับ?” ออร์พทำหน้าเหมือนว่าฮาราพูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่อยากเชื่อ

   “มาอยู่ด้วยกัน ออกจากวิหารเจได ออกจากเผด็จการนั่น แล้วมาอยู่กับพวกฉัน”

   “พวกไหนเหรอครับ?”

   “พวกเราเรียกตัวเองว่าจิน” ฮาราตอบ “เห็นว่าฉันใช้ดาบแสง แต่ฉันก็ไม่ใช่เจไดหรอก ฉันเป็นจิน จินไม่มีอะไรต่างกับเจไดนอกจากความเชื่อ จินเชื่อว่าทุกคนเสมอภาคกัน จะเป็นเจไดต้องมีมิดิคลอเรียนเกินกว่าที่กำหนดใช่ไหมล่ะ แต่จินไม่ใช่ สำหรับจินแล้ว เพียงมีความมุ่งมั่นเป็นหนึ่งเดียวกับเรา ก็สามารถเข้าร่วมได้แล้ว”

   “จินหรือครับ ผมไม่ยักเคยได้ยิน”

   “น้อยคนนักที่เคยได้ยิน เพราะส่วนใหญ่ผู้ที่ทราบเรื่องจินแล้วก็ศรัทธาและเข้าร่วมด้วยกันทั้งนั้น”

   “แล้วไปอยู่กับจินเหรอครับ?”

   “ใช่ ไปอยู่ที่วิหารจิน”

   “แล้วญาติพี่น้องของพวกนี้...”

   “เรามีวิธีจัดการของเรา รับรองได้ว่าจะไม่เกิดปัญหา”

   ดวงตาสีเหลืองของฮาราเปล่งประกายอีกวูบ

   “ผมชักอยากไปอยู่กับจินเสียแล้ว”

   “ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ เด็กน้อย” ฮารายิ้ม “กลับไปคิดก่อนก็ได้ ใช้เวลาคิดให้เต็มที่ แต่ขอแนะนำว่าถ้าเธออยากมีสิทธิเสรีภาพเต็มที่ เธอก็ควรเข้าร่วมกับเรา”

   “ขอบคุณครับ ว่าแต่ตอนนี้ผมขอดื่มก่อนก็แล้วกัน”

   “ก็ได้ เอ้าดื่ม”

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   “เจ้าเป็นพาดาวันที่แย่ที่สุดตั้งแต่สภาก่อตั้งขึ้นมาเลยนะออร์พ! ข้าละอายใจแทนเจ้าเหลือเกิน!” คูนาฮาตะคอกใส่หน้าออร์พที่ล้มเผละอยู่บนพื้นหน้าวิหาร

   “ละอาย...อะไร...ละอายอะไรก็ละอายไป...อึ๊ก...” ออร์พพูดด้วยสีหน้าแบบคนเมา “...ไม่เห็นจาเกี่ยวกับโผมตรงไหน...”

   คูนาฮาฉุนกึก “ลุกขึ้น!” เขาออกคำสั่ง

   ออร์พยังคงนอนพับพูดไม่เป็นภาษา

   “เหลือเกินจริง ๆ” คูนาฮาพูดด้วยสีหน้าเศร้าพลางแบกออร์พขึ้นหลัง แล้วเดินเข้าวิหาร

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

   “อย่างนี้มีปัญหาแน่ ๆ มาสเตอร์ไลโอ” มาสเตอร์อาร็อกพูดด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “ความประพฤติของพาดาวันท่านในระยะหลังนี้แย่ลงมาก หากมีปัญหาอันใด ท่านควรจะปรึกษาเรา”

   “ครับ” คูนาฮาค้อมรับต่อหน้าที่ประชุม

   “เราได้ปรึกษาเรื่องนี้กันล่วงหน้าแล้ว” มาสเตอร์ไซฌอนประสานมือไว้ตรงหน้าตักแล้วพูด “ต้องขอบอกว่าหากพาดาวันท่านมีความประพฤติผิดทำนองคลองธรรมอีกครั้งหนึ่ง มติยกเลิกการรับฝึกฝนพาดาวันคนนี้จะถูกเสนอเข้าสู่ที่ประชุม และโอกาสที่มตินั้นจะได้รับการลงคะแนนเสียงให้ผ่านสภาก็มีค่อนข้างสูงมาก ข้าก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเท่าไรนัก แต่เพื่อภาพพจน์ของสภาแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ”

   เพื่อภาพพจน์ของสภางั้นหรือ... ไม่มีเหตุผลอื่นที่ดีกว่านี้แล้วหรือไง สภา...

   “ครับ มาสเตอร์” คูนาฮาน้อมรับ แล้วเดินออกจากที่ประชุม

   หลังจากออกจากที่ประชุมแล้ว คูนาฮาก็มายืนอยู่ตรงกลางโถงทางเดิน ที่อยู่ตรงหน้า
เขาก็คือลิฟท์ หลังจากที่คิดได้ว่าต้องบอกเรื่องนี้ให้ออร์พรู้ในทันทีเพื่อให้เขารู้สถานะของตัวเองว่าอันตรายแค่ไหน เขาก็ตรงเข้าไปเรียกลิฟท์เพื่อจะลงไปยังห้องของออร์พ

   ไม่นานนักเขาก็มาอยู่หน้าห้องพักออร์พ แต่แม้เขาจะเรียกหลายครั้งแล้วก็ยังไม่มีเสียงตอบ สังหรณ์ใจว่าเรื่องจะซ้ำรอย จึงวิ่งตรงไปยังบอร์ดแผนที่ ว่าแล้วก็อีหรอบเดิม คือออร์พหายไป

   “จะต้องสร้างปัญหาอีกสักกี่ครั้งถึงจะพอใจหรือ ออร์พ” คูนาฮาหน้าเสีย

[align=center]= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =[/align]