Fic : Star Wars : The first mission IX

[zazae]

หวัดดีค่าาาาาาาา...
มาลงแล้วค่ะ (ในที่สุด) ยังไงก็ขอความเห็นเหมือนเดิมนะคะ
ขอบคุณค่ะ

ป.ล. ใครที่ลืมแล้วก็ไปเปิดดูของเก่าก่อนก็ได้ค่ะ(คนเขียนยังลืมเลยว่าเขียนถึงไหนแล้ว ^^")

......................................................................

Star Wars : The first mission IX

“ชีวิตมิได้ยืนยาวถึงร้อยปี แต่ก็มักจะเต็มไปด้วยความกังวลถึงพันปีเสมอ”

น้ำเสียงเรียบๆดังขึ้นทางด้านหลัง อ.ไซรัสเดินช้าๆตามจังหวะการพูดไปยืนข้างๆชายหนุ่มผู้กำลังเต็มไปด้วยความกังวล “ชีวิตมันยากเย็นนักรึ? อ.เคโนบี”

“ชีวิตมันไม่ได้ยากเย็นนักหนาหรอก… หากเราจะมองทุกอย่างให้เรียบง่ายลงซักนิด” ชายหนุ่มหันมายิ้มเนือยๆกับอ.ไซรัส “เพียงแต่.. ข้ามองบางอย่างให้เรียบง่ายลงไม่ได้น่ะสิ”

“เอ่อ..อาจารย์ครับ”

เมอร์ซี่เดินเข้ามาในห้องอย่างนอบน้อม ในขณะที่อาจารย์ทั้งสองหันมา

“ยานมีอาการขัดข้องนิดหน่อยฮะ เราจำเป็นต้องลงจอดซักครู่”

“มีปัญหาอะไรรึ เมิร์ซ” อ.ไซรัสกล่าว

“ข้อมูลภารกิจถูกแฮคครับ” เมอร์ซี่ตอบอย่างนอบน้อม “เราต้องลงจอดที่ทาทูอีนซักพัก”

“อืม…ข้าจะไปดูซะหน่อย” อ.ไซรัสเดินออกไปจากห้องพร้อมกับพาดาวันของเขา โอบีวันกำลังจะเดินตามไป ขณะที่เจ้าหนูแอนี่พรวดพราดเข้ามาในห้อง

“มีอะไรกันหรือครับอาจารย์??”

“ข้อมูลภารกิจถูกแฮค เราต้องพักยานที่ทาทูอีน”      

“ทาทูอีน!!??” อนาคินเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ

“ใช่..พาดาวันอ.ไซรัสเค้าว่างั้น ข้ากำลังจะออกไปดูอยู่พอดี”

“อย่าเชื่อนะ!!!” เด็กหนุ่มดึงรั้งอาจารย์ไว้ ขณะที่อาจารย์กำลังจะเดินออกไป “นั่นเป็นแผนของเค้า!!!”

“แผนอะไรกัน?? แอนี่”

“มันเป็นแผนการของเมอร์คิวชิโอ เรคอฟล่า.. ข้าเห็น!!” อนาคินหยุดสบตาอาจารย์ และหวังว่าอาจารย์จะเชื่อเขา “เขาตั้งใจจะลงที่ทาทูอีนตั้งแต่แรกแล้ว เขากำหนดลงไปในแผงควบคุมการบิน ข้าเห็น..” อนาคินหยุดสบตาอีกครั้ง “จริงๆนะอาจารย์ ข้าเห็นจริงๆ..”    โอบีวันถอนหายใจเนือยๆครั้งหนึ่งก่อนจะกล่าว “ออกไปดูกันเถอะ”

-------------------------------------------------------------
อาจารย์ไซรัสกำลังง่วนอยู่กับแผงควบคุม ขณะที่โอบีวันและอนาคินเดินเข้าไป อนาคินสบตาเมอร์ซี่ เขาคิดว่าเขาเห็นรอยยิ้มเย็นๆและแผนการที่ชั่วร้ายซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าที่ตื่นตระหนกและดวงตาที่ใสซื่อคู่นั้น อนาคินเลือนสายตาจากคู่กรณีไปที่แผงควบคุม ปุ่มเตือนภัยสีแดงกระพริบเตือนว่า มีคนลักลอบเข้าสู่ระบบ และวางโปรแกรมทำลาย หน้าจอด้านข้างมีตัวเลขรหัสขึ้นรัวอย่างไม่เป็นระเบียบ ที่ช่องdestination ยังคงมีคำว่า “ทาทูอีน” ปรากฏอยู่

“เราคงต้องลงที่นี่จริงๆแล้วล่ะ” อาจารย์ไซรัสกล่าว “ระบบการบินถูกทำลายและการสื่อสารถูกตัดขาด คงไปต่อได้อีกไม่ไกล”

อนาคินสบตาอาจารย์เมื่ออ.ไซรัสพูดจบ แต่ดูท่าโอบีวันจะยังไม่ปักใจเชื่อฝ่ายใด อนาคินพยายามอย่างยิ่งที่จะส่งสายตาหยาดเยิ้มอ้อนวอนให้โอบีวันเชื่อเขา แต่คงอยากที่อาจารย์จะเชื่อเด็กแผนสูงอย่างแอนี่ เด็กชายรู้ดี ยานลงจอดช้าๆพร้อมกับเสียงครางต่ำๆของเครื่องยนต์ฟังดูราวกับเสียงหายใจของชายชราผู้ป่วยเป็นโรคมาหลายปี

“ข้าจะไปซื้ออะไหล่ให้เอง!!!” เมอร์ซี่เอ่ยอาสา

“เจ้าแน่ใจได้ไงว่าที่นี่… กลางทะเลทรายหยั่งงี้จะมีอะไหล่ขาย” แอนี่เอ่ยสวนขึ้นทันที

“เอ่อ..” เมอร์ซี่นึกทึ่งเล็กน้อยกับคำพูดแอนี่ - - เจ้านี่คิดจะทำลายแผนการเราซะจริง นี่แสดงว่าจูบเมื่อกี้ไม่ได้ผลสินะ หึหึ คราวหลังจะได้เอาให้หนักกว่านี้ (หุหุหุ) - - “ก็ข้าจะไปกับเจ้าไงแอนี่ นี่บ้านเกิดเจ้าไม่ใช่หรอ เจ้าก็ต้องรู้อะไรๆที่นี่ดีกว่าข้าอยู่แล้ว.. เอ่อ..งั้นพวกเราไปก่อนนะฮะ อาจารย์ไซรัส อาจารย์เคโนบี” เมอร์คิวชิโอยิ้มให้อาจารย์เจไดทั้งสอง ก่อนจะดุนหลังอนาคิน สกายวอล์คเกอร์ออกจากยานไป โดยที่แอนี่ไม่ทันจะเถียง…

ลมทะเลทรายอุ่นๆพัดผ่านเนินทรายที่กว้างใหญ่ เลือนรอยเท้าสองคู่ที่เพิ่งย่ำผ่านไปไม่นานนัก แต่ไม่ยักอาจเลือนความวิตกกังวลของอนาคิน สกายวอล์คเกอร์ แม้แต่สัตว์ทะเลทรายหลายสิบตัวตัดหน้าไปอย่างผิดปกติ ก็ไม่อาจดึงความสนใจของเด็กชายจากความกังวล อนาคินเกือบจะเหยียบงูบินปีกหักตัวหนึ่ง แต่เมอร์ซี่คว้าเสื้อเค้าไว้ทัน

“เป็นอะไรไปน่ะแอนี่”

“เอ๊ะ!! อ๊ะ!! เจ้าอย่ามาจับข้านะ เจ้าคนแผนสูง!!” แรงสะบัดทำให้เด็กชายเซไปเล็กน้อย เฉียดเหยียบเจ้างูบินตัวนั้นไปนิดเดียว “เอ๊ะ!! สัตว์พวกนี้เป็นอะไร!!??” อนาคินมองสิ่งที่พึ่งสังเกตเห็น สัตว์ทะเลทรายหลายตัวบาดเจ็บ บางตัวถึงกับมีรอยเหวอะใหญ่ๆทั่วลำตัว “เกิดอะไรขึ้นนะ!??” แอนี่วิ่งไปทางที่สัตว์พวกนั้นเดินมา ด้วยหวังจะไปดูสาเหตุให้แน่ชัด เด็กชายวิ่งอย่างรวดเร็วด้วยความวิตกที่เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว - - แม่อยู่ที่นี่… แม่จะเป็นอะไรรึเปล่า!!??” - - เมอร์ซี่วิ่งตามอย่างรวดเร็วแต่ไม่อาจตามอนาคินทันได้ เขายังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ เพื่อดึงอนาคินออกจากแผนการของเขา - - ถ้าหมอนั่นรู้อะไรมากเกินไป คงต้องกำจัด!! อนาคิน สกายวอล์คเกอร์ - - เมอร์คิวชิโอ เรคอฟล่าคิดขณะวิ่งต่อไปเรื่อยๆ แม้จะเกินระยะทางที่ฝึกอยู่ทุกวันในบทเรียนเจได พาดาวันทั้งสองก็ไม่คิดจะหยุดวิ่ง และแล้วจู่ๆแอนี่ก็หยุดวิ่งกระทันหัน เมอร์ซี่ที่ตามมาข้างหลังวิ่งมาหยุดยืนหอบอยู่ข้างๆ เม็ดเหงื่อหยดลงผืนทรายและไหลซึมไปอย่ารวดเร็ว สภาพอากาศที่ร้อนระอุดูรับเข้ากับกลุ่มก้อนควันไฟสีดำกลุ่มใหญ่ ปกคลุมเมืองเล็กๆข้างหน้าดูราวกับอยู่ในราตรีกาล เปลวไฟที่แทรกแซมกลุ่มควัน ดูสั่นระริกดังจะเรียกหาความช่วยเหลือจากอาณาเขตนอกกลุ่มควันนั้น แต่ไม่ว่าบรรยากาศจะเป็นเช่นใด ก็ไม่ทำให้อนาคินคลายความวิตก รังแต่จะเพิ่มขึ้นอย่างไม่จบสิ้น

“แม่…” อนาคินเรียกหาผู้เป็นที่รักเบาๆ ด้วยว่าเสียงในใจร้องเรียกดังเกินจะเพียงเก็บไว้ข้างใน

[ใบไม้พเนจร]

สั้นจังค่ะ จะเกิดอะไรขึ้นอีกต่อไปหนอ

[Nanpasorn]

อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ ลงต่อแล้วยังหนอ